ثمر ریاضِ دلی علی، دُر فاطمه، گهرِ حسن            به رسول، قطعه‌ای از جگر، به حسین پاره‌ای از بدن
به دو لب عقیق یمن یمن، به دوطره مشک ختن ختن            رخ او چراغ بهشت دل قد او قیامت کربلا

شهدا به وادی سرخ لا، شده خم به عرض ارادتش            سر و دست و تن سپر بلا، یمِ خون، بهشت شهادتش
مه و سال و هفته و روز وشب، همه لحظه‌های ولادتش            زده خیمه در یم سرخ خون، شده مردِ سنگرِ ابتلا
گل سرخ باغ محمّدی، شکـفد ز باغ جمال او            صلوات خالق ذوالمنن، به خصال او به کمال او
به براق وهم بگو مپر نرسی به اوج کمال او            که گرفته جلوه جلال او ز جلال حضرت کبریا
ثمرِ حسن! که هماره دل به حسینِ فاطمه بسته‌ای            تو همای قلۀ خونی و به دل شکسته نشسته‌ای
به شتاب می‌روی از حرم تو که بند کفش نبسته‌ای            زرهت به تن شده پیرهن، بدنت شده سپر بلا
تو طواف دور عمو کنی، ملکوت گرم طواف تو            نگه حسین به قامت تو نگه حسن به مصاف تو
دل عمه و جگر عمو شده شمع بزم مصاف تو            که شودخضاب به مقتلت،ز حنای خون سر ودست وپا
به عمو وعمه نظاره کن، شده در قفای تو نوحه‌گر            دوطرف فرات و دوسو سپه،دولب توخشک‌ ودو دیده تر
نه به تن زره نه به کف سپر نه به سر کلاه نه كفن به‌ بر            زره تو زخم تنت شود ز هجوم نیزه و تیرها
تو شهید عرصۀ کربلا، تو حسین را علی‌اکبری            عمویت به جای پدر به تو،تو براو به جای برادری
چه شود به پیکر نازکت؟ که میان این همه لشکری            عـلی اکبـرِ دگرِ عمو ز چه رو شدی ز عمو جدا؟
تو روی به جانب مقتل و، دل یک حرم به قفای تو            سپهند منتظرت ولی، حرم است بزمِ عزای تو
نگهی به«میثم»خسته دل که بوَد قصیده سرای تو            به امید آنکه شفیع او، شوی از کرم به صف جزا